Paul van der Laan en Otto Verschoor meldden ons het volgende:

We hebben – een toen langharige - Ton leren kennen op clubkampioenschappen in de vorige eeuw. Er was niet door zijn verdedigende spel heen te komen; je verloor altijd met maar een paar punten verschil. Zijn opmerking achteraf ; “goed gespeeld, ik had grote problemen met je, volgende keer beter”. Hij haalde werkelijk alles uit de kast om je uit je spel te halen, wat vaak bij Rob Verschoor een succes bleek te zijn. Geen moeilijke service maar altijd geplaatste en gekapte ballen
Hij is Clubkampioen geworden in de jaren: 1979, 1983, 1985 en 1986 maar…. 1987 was echter zijn laatste kampioensjaar jaar omdat de “jeugd” het toen welletjes vond. Op het netvlies staat nog steeds de op 9 januari 1982 door Ton verloren “historische” finale tegen Joop Koudijs. Hij stond in zijn “goede tijd” vrijwel altijd in de finale. Die tegen Sandor van Zwam waren ècht legendarisch.  Meestal onder het genot van zijn eerste borrels die dag en na afloop van het toernooi altijd een speech met dank voor de organisatie en het verzorgen van de inwendige mens. Eén keer deed hij dat zelfs volledig gewikkeld in toiletpapier. 

De keren dat Ton aanvallend speelde zijn op de vingers van één hand te tellen. Meestal deed hij dat als hij op verlies stond. Partijen van hem waren echt een ramp om te tellen. Ze duurden een eeuwigheid, met gevolg; kramp in je nek. Zijn batje… is net zo oud als dat hij tafeltennist. Toen destijds door de NTTB twee verschillende kleuren verplicht werden gesteld, heeft Ton één kant gewoon zwart geverfd.  En dan’s-avonds na het tafeltennissen, samen met o.a. Rob Verschoor, klaverjassen tot in de kleine uurtjes.  

Hij was ook deelnemer van de wandelgroep naar Duitsland. Ton was altijd vroeg op om het ontbijt klaar te zetten en als strenge sergeant te zorgen dat iedereen op tijd klaar was voor de wandeling. Hij presteerde het om voor het ontbijt één koekenpan, met één klont boter, te gebruiken voor 7, apart te bakken eieren. O wee als je de laatste was … een omelet in pure afgewerkte olie! Standaard was dat hij één keer het avondeten klaar maakte, onder het genot van een kudde Olifant.  Meestal stond er dan “bruine bonen” of “kapucijners” te samen gehakt, meegenomen uit Nederland op het menu, wat uiteraard voor de nodige hilariteit (lachgas !) zorgde de volgende wandeldag. Soms stond Zuurkool op het menu. 
’s-Avonds keiharde strijd om de 1e plaats van het klaverjas toernooi. Het gebeurde eens dat Ton een sanitaire stop moest maken (nà aardig wat borrels) en niet meer terug kwam, … hij was gaan…. pitten. Plakkertjes met “drücken und ziehen” in Gerolstein. (hij stond aan deur te rukken om open te krijgen , maar moest echter duwen…). 

Hij heeft veel jaren competitie gespeeld samen met Wietse Meulmeester, Gerard Oole en later ook met Ernst Punselie. Met Gerard Oole is hij jarenlang samen op vakantie naar Einbeck geweest, daarna alleen.. , wat hem zelfs, na 25 x, een vermelding in een lokale krant opleverde.  

Bij toernooien van A’66 draagt Ton regelmatig zijn steentje bij als “sidekick” van Ria Boomman. En op de door de club georganiseerde zaterdagse klaverjas avonden is Ton nog steeds vaste klant.  We zijn goede vrienden van Ton, maar met één item is het, zoals Rinus Michels altijd zei; …“OORLOG” !  Ton is nl. een groot fan van … 020 !, wat in 010 uiteraard “not done” is. Menig keer waren er heftige steken onder water na afloop van deze wedstrijden tussen 010 en 020. Vaak tot hilariteit van iedereen, helaas te vaak meer leedvermaak van de kant van Ton dan de onze.  

Wij (Otto en Paul) en velen met ons, hebben met Ton’s aanwezigheid in de afgelopen 50 jaren heel wat afgelachen hopen dat dat zo blijft. 

Ton: een gezellige ouwe brombeer…, bijnaam ; jankerd