Team 1 is gepromoveerd naar de eerste divisie.

Een mijlpaal waar jarenlang naartoe is gewerkt, maar die zelden zo ver weg leek als aan het begin van dit seizoen...

De start was allesbehalve veelbelovend. Een pijnlijke 9-4 nederlaag tegen de directe concurrent, die bovendien speelde met een voormalig eredivisiespeler, zette de toon. Het geloof in een kampioenschap? Verdwenen. Stiekem begonnen we ons neer te leggen bij opnieuw een degelijk, maar kleurloos seizoen. Maar toen gebeurde er iets. 

Halverwege het seizoen viel Michiel van Raadshoven in. Vol passie en vuur wist hij met zijn noppen drie partijen te winnen, terwijl de rest van het team er slechts twee binnensleepte. Onze kopman Johnny keek toe, en zei na een paar dagen: 

"Michiel plays every point with passion and optimism. He fights for every ball, he truly wants to win. Sometimes I feel like the team lacks that mindset." 


Dat moment was een spiegel. Een spiegel die ons dwong om dieper te kijken dan naar techniek of tactiek. De conclusie was even simpel als onontkoombaar: wie kampioen wil worden, moet elk punt spelen alsof het het laatste is. Geen excuses. Geen schuilplaatsen. Alleen pure, compromisloze strijdlust. 

Een week later stond de wedstrijd tegen Sittard op het programma. De sfeer was anders. Het vuur was aangewakkerd. De wedstrijd eindigde in een verpletterende 10-3 overwinning. Vanaf dat moment was er geen weg meer terug. 

De wedstrijden kregen een nieuwe lading. De "Cho's" galmden harder. De "Hassa’tjes" kwamen van dieper (J.Verhulst, 2022). De blijdschap na een winstpartij was intenser, het verdriet na verlies rauwer. De zes seizoenen durende emotionele winterslaap van team 1 leek ten einde. Een voorjaar van herboren energie, scherpte en hoop bloeide op. Zaterdag na zaterdag stonden we te pingpongen alsof het leven ervan afhing. 

Het leven is slechts een wachtkamer op weg naar de oneindige stilte. En als dat zo is, dan is het niets minder dan onze plicht om elk moment, elk punt, met alles wat we hebben te spelen. Want wat zijn we anders, als we niet vechten? 

In deze wervelende mix van strijdlust, teamgeest en existentiële bespiegelingen gebeurde er iets wat ik nooit eerder heb gezien. Iets zeldzaams. Iets groots. Tijdens een thuiswedstrijd speelde Tristan Benschop een partij die hem niet meezat. Hij miste makkelijke ballen, keek tegen een achterstand aan, en vond genoeg reden om te klagen. Maar toen, op dat ene moment van bewustwording, gebeurde er iets bijzonders. Hij zei tegen zichzelf: 

 "Nee Tris, het ligt niet aan de zaal of je batje. Je moet gewoon stoppen met klagen en beter spelen." 

Die woorden — hard, eerlijk, bevrijdend — vingen het hele seizoen in één zin. Het ging nooit om de tegenstander. Het ging om onszelf. Om het doorbreken van mentale barrières. Tristan, die soms verzonk in frustratie, stond nu elke week met optimisme aan tafel. Fabio en Daan, die het ene weekend als inspiratieloze zoutzakken speelden en het andere weekend piekten, stonden nu iedere week met focus en vuur op scherp. Michel die smashen altijd lastig vond, sloeg nu in één partij vijf van de vijf smashballen raak en won vervolgens de wedstrijd.

Het ging niet alleen om de punten. Het was de instelling die we meenamen, de lessen, het gevecht. Het was de overwinning op onszelf. Het was the power of friendship. Het waren de drie gouden punten van Michiel. En zo, met meer dan negen punten voorsprong, werden we kampioen. 

De promotie is binnen. Maar de ware winst zit in wat we onderweg hebben geleerd. We nemen deze mentaliteit mee naar de eerste divisie. Klaar om opnieuw te vechten. Klaar voor een nieuw hoofdstuk.

Fabio Fischer, Team 1.

Wil je de prestaties van ons prestigieuze 1e team komend najaar van dichtbij zien? Houd dan het speelschema in de gaten en kom ze op de zaterdagen aanmoedigen!